Πρόσφατα ο κ. Στιβακτάκης μάς παρουσίασε μια νέα-συναφή προς τις παραπάνω- μελέτη του, 255 σελίδων, ιδιαίτερα προσεγμένη ιστορικά, θεολογικά, γλωσσικά, αλλά και αισθητικά, με τον τίτλο: «Αρχιμανδρίτης Ελευθέριος Νουφράκης- Μια εμβληματική Μορφή τού Ελληνισμού». Η εν λόγω μελέτη αποτελεί έκδοση τού Πολιτιστικού Συλλόγου Αλώνων, «Ο Κρυονερίτης» και προλογίζεται προσηκόντως από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ευγένιο. Θέμα τού βιβλίου η πολυτάραχη ζωή και το ζωντανό παράδειγμα τής πυρφόρου εκείνης και εμβληματικής φυσιογνωμίας, τού λαμπρού στρατιωτικού ιερέα και ακαταγώνιστου πολεμιστή, του παπά- Λευτέρη Νουφράκη, από τις Αλώνες Ρεθύμνου.

   Έτσι, με την έναρξη τού Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τον Οκτώβριο τού 1912, βρίσκουμε τον Νουφράκη να συμμετέχει ενεργά στις μάχες τού εξαιρετικά σημαντικού αυτού πολέμου για τις τύχες τής Ελλάδας. Στη μάχη τού Σαρανταπόρου ο Νουφράκης θα λάβει το βάπτισμα τού πυρός και θα επιδείξει απαράμιλλο θάρρος και αποφασιστικότητα. Αλλά το ίδιο και στη μάχη των Γιαννιτσών (18/20 Οκτ.), στο Όστροβο, στο Γκορνίτσοβο και στην πολιορκία τού Μπιζανίου ο ιεροδιάκονος Νουφράκης θα επιδείξει τον ίδιο ηρωισμό.

   Κατά την περίοδο 1914- 18, ο αρχιδιάκονος Παΐσιος Νουφράκης χειροτονείται σε ιερομόναχο, λαμβάνοντας, ταυτόχρονα, και το οφίκιο τού αρχιμανδρίτη. Τότε μετονομάζεται από Παΐσιος σε… «Ελευθέριο». Μια μετονομασία καθόλου τυχαία, αλλά με έντονο πάθος και βαθύτατο συμβολισμό, που εκφράζει όσο τίποτε άλλο τον πυρφόρο πόθο τού γίγαντα εκείνου κρητικού ιερωμένου να δει ελευθερωμένους τους απανταχού Έλληνες, συναίσθημα που κυριαρχούσε απόλυτα  μέσα στη σκέψη του και την καρδιά του.

   Στις 15 Ιουλίου 1914 ξεσπά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος (1914- 18). Η συμμετοχή του και στον Πόλεμο αυτόν όσο τίποτε άλλο δίνει το μέτρο τού εξαιρετικού ηρωισμού του. Συμμετέχει στις μάχες τού Ραβινέ, Σκρά, Δοϊράνης (όπου και ανδραγάθησε) και στην εκστρατεία στην Κριμαία (1919). Τη γενναιότητα, εξάλλου, με την οποία πολεμούσε ο παπα- Λευτέρης Νουφράκης, δηλώνουν και τα παράσημα ανδρείας που έλαβε για την εθελοντική του συμμετοχή σε είκοσι επτά (27) συνολικά μάχες (!!) των πολέμων μεταξύ των ετών 1912- 1922.

   Μα, το αποκορύφωμα τής πατριωτικής δράσης τού παπα- Λευτέρη Νουφράκη στάθηκε η λειτουργία στην Αγιά τού Θεού Σοφία το έτος 1919, όταν τα ελληνικά καράβια περνούσαν από την Πόλη μεταφέροντα τις 2^η και 13^η μεραρχίες μας στη Ρωσία. Και μπορεί, βέβαια, το γεγονός αυτό να ήταν ένα από τα πολλά επεισόδια που οι ιστορικοί τα θεωρούν, συχνά, ως εντελώς ασήμαντα μέσα στη δίνη των «σοβαρών» εκείνων γεγονότων που διαμορφώνουν και σηματοδοτούν τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις. Και πράγματι ο παπά- Νουφράκης πολέμησε σε πολύ μεγαλύτερες μάχες και ανδραγάθησε, μάλιστα, γενναία σε πολλές από αυτές παίρνοντας και παράσημα ανδρείας. Έχουν, ωστόσο, μέσα τους και αυτά τα μικροεπεισόδια, που συχνά απαξιοί, καν, να σκύψει πάνω τους και να τα αναφέρει η επίσημη Ιστορία, τόσο αίσθημα και τέτοιο μυστικό παλμό και τέτοιο ανομολόγητο μεγαλείο, που προκαλούν σε μας, το πλήθος, το λαό, ρίγη συγκινήσεως και καθόλου, μα καθόλου μικρότερες συγκινήσεις απ’ ό,τι εκείνα τα μεγάλα και εκκωφαντικά, που έπαιξαν τον πρώτο και αποφασιστικό ρόλο στην έκβαση και τη διαμόρφωση των μεγάλων ιστορικών μας σταθμών και επιδιώξεων.

   Δεν ήταν, λοιπόν, καθόλου, μα καθόλου ένα μικρό και συνηθισμένο επεισόδιο αυτό που σημειώθηκε τη μέρα εκείνη κάτω από τους χιλιόχρονους θόλους τής Αγίας τού Θεού Σοφίας, όταν, ύστερα από 466 χρόνια- που είχε, κυριολεκτικά, υπό τους θόλους της «παγώσει» η φωνή τής Ορθοδοξίας- τελέστηκε πανηγυρικά από τους Έλληνες αξιωματικούς και στρατιώτες και τους άλλους Ρωμιούς που βρέθηκαν την ώρα εκείνη, με μπροστάρη τον παπα- Λευτέρη Νουφράκη, στην Αγιά- Σοφιά το ιερό και θείο μυστήριο τού σώματος και τού αίματος τού Κυρίου και κοινώνησαν μάλιστα όλοι τους(!!), μπροστά στα έκπληκτα μάτια των παρευρισκομένων Τούρκων φυλάκων τού ναού, αλλά και άλλων Τούρκων που δεν πίστευαν σε αυτά που άκουγαν και έβλεπαν να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια τους. Ο λαός ποτέ, μα ποτέ δεν θέλησε να πιστέψει ότι η απώλεια τής Αγιά- Σοφιάς ήταν τελεσίδικη και αυτό ακόμα πιο πολύ βάραινε στη συνείδηση, την καρδιά και τα πιστεύω τού παπα- Λευτέρη Νουφράκη. Στο στόμα όλων, τώρα πια, επαναλαμβανόταν νικητήρια η ελληνόφωνη ηχώ συνεχώς αυξανόμενη σε ένταση και πυκνότητα: «Ο παπα- Νουφράκης λειτούργησε στην Αγιά Σοφιά!!». Και αυτό, αγαπητοί μου, ήταν που αποτέλεσε την τρανότερη ικανοποίηση στην ψυχή τού επαναστάτη παπά- Λευτέρη Νουφράκη!!

   Αργότερα, στην αποφασιστική μάχη στο Τομλού- Μπουνάρ, κοντά στο Αφιόν Καραχισάρ- κατά την επική πορεία τού ελληνικού στρατού στη Μικρά Ασία- ο Νουφράκης τραυματίστηκε σοβαρά με διαμπερές τραύμα στο πόδι.

   Τέλος, στα 1940 ο παπα- Νουφράκης πλησίαζε πια τα εβδομήντα του χρόνια, όταν η Ελλάδα δέχτηκε την επίθεση τής φασιστικής Ιταλίας στα κακοτράχαλα βουνά τής Βόρειας Ηπείρου. Παρουσιάστηκε, τότε, και πάλι, στο φρουραρχείο των Αθηνών και ζήτησε επιτακτικά να ανακληθεί στην υπηρεσία και να προωθηθεί στο Μέτωπο, προκειμένου να αναλάβει πολεμική δράση εναντίον τού νέου εισβολέα τής Πατρίδας. Με την επιμονή του ο παπα- Νουφράκης, εβδομηντάρης (!) πια, βρέθηκε στα βουνά τής Βορείου Ηπείρου, πολεμώντας με γενναιότητα ως ένας απλός στρατιώτης. Έπαθε, όμως- όπως και τόσοι άλλοι συμπολεμιστές του- κρυοπαγήματα στα κάτω άκρα κι έτσι, εκών- άκων, αναγκάστηκε να αποσυρθεί στα μετόπισθεν και να επιστρέψει, τελικά, στην Αθήνα, όπου και ανάνηψε μεν προσωρινά, το επόμενο, όμως, κιόλας, έτος, αυτός ο ακατάβλητος πολεμιστής των εθνικών αγώνων και διεκδικήσεων παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, καταβεβλημένος από τις ταλαιπωρίες μιας ζωής αγώνων και θυσιών, στις 5 Αυγούστου 1941, μέσα στον Δεκαπενταύγουστο, παραμονή τής εορτής τής Μεταμορφώσεως τού Σωτήρος.        

   Όμως, μια τέτοια ενσυνείδητη, πατριωτική και ολοκληρωμένη στον πόλεμο προσωπικότητα σαν αυτήν τού παπα- Λευτέρη Νουφράκη δεν θα μπορούσε, φυσικά, να υπολείπεται και να μη συνέχιζε να διάγει εξίσου έντιμα και χαρισματικά και σε καιρό ειρήνης. Έτσι, ο παπα- Λευτέρης Νουφράκης διακρίθηκε και για την πλούσια φιλανθρωπία του και την ατέρμονη αγάπη του προς τον εμπερίστατο και εν ανάγκαις ευρισκόμενο άνθρωπο. Με Διαθήκη του άφηνε ολόκληρη την περιουσία του στο Δημοτικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου και στους ανά την Ελλάδα Οίκους και Συλλόγους Τυφλών. Για έναν τέτοιον, λοιπόν, άνδρα ο Δήμος μας θεωρώ ότι δεν ξεπλήρωσε ακόμα το βαρύ χρέος του με τον ταπεινό δρομίσκο που τού έχει αφιερώσει, για να τον θυμόμαστε, στον Τσεσμέ τού Ρεθύμνου.

   Συγχαίρουμε και θερμά ευχαριστούμε τον κ. Αντώνη Στιβακτάκη, που μας έκανε ευρύτερα γνωστή αυτήν την όντως μεγάλη μορφή τού τόπου μας, που- λόγω καταγωγής- γεραίρει την Εκκλησία, τη Μητρόπολή μας και τον τόπο μας, και τιμά το ράσο τού Έλληνα παπά και τον ελληνισμό και την Ορθοδοξία, γενικότερα. Προκειμένου ο κ. Στιβακτάκης να φέρει στο φως το νέο του αυτό πόνημα, απεδύθη σε κοπιώδεις προσπάθειες, απευθυνόμενος και ζητώντας στοιχεία από δεκάδες ερευνητές, φορείς και υπηρεσίες που τις αναφέρει στο βιβλίο του και το αποτέλεσμα τής εργασίας του είναι ήδη εξαιρετικά εύγλωττο και καθαρό.