Η πρώτη  μας  στάση  έγινε  στην  όμορφη  Γεωργιούπολη  και  στο  βυζαντινό  εκκλησάκι  του Αγίου  Νικολάου  που βρίσκεται  χτισμένο  μέσα  στη  θάλασσα.  Περπατώντας  στον  πέτρινο  ανώμαλο  διάδρομο  που οδηγεί  σ’  αυτό , έχεις  την  εντύπωση  ότι  διαβαίνεις  κάποιο    σκληροτράχηλο  μονοπάτι,  σαν  να  προσπαθείς   ν’  ανέβεις  σε   βουνό,  έχοντας  συγχρόνως  δεξιά  και  αριστερά  σου  τη  θάλασσα,  της  οποίας  ο  ήχος  σε  ταξιδεύει  και  σε  προσγειώνει  ταυτόχρονα,  δείχνοντάς  σου,  που πραγματικά  βρίσκεσαι.  Και  όταν  φτάσεις  στο  γραφικό  αυτό  πανέμορφο  εκκλησάκι,  ξαφνικά  συνειδητοποιείς  και  θαυμάζεις  την  ομορφιά  του  τοπίου,  αφού  κατά  τη  διαδρομή  το μόνο  που  κοιτάζεις  είναι  οι  πέτρες  μπροστά  σου,  προσπαθώντας  να  ανακαλύψεις  τις  πιο  λείες  και  ομαλές  για να  πατήσεις,  για  να  μην πέσεις  και  ξαφνικά  βρεθείς  μέσα  στο  νερό. 

Η  δεύτερη  στάση  μας  έγινε  στην  Ιερά  Μονή  Αγίου  Γεωργίου  στο  Καρύδι  που  βρίσκεται  ανάμεσα  στις  Βρύσες  και  στο  Βάμο.  Εκεί  μας  μίλησε  ο  ηγούμενος  ο  π.   Ιερεμίας  - ο οποίος  προς  το  παρόν  είναι  και  ο  μόνος  μοναχός-  για  την  ιστορία  της  Μονής  και  θαυμάσαμε  το  πρωτότυπο,  εγκαταλελειμμένο    ελαιουργείο  με  τις  πολλές  καμάρες,  το  οποίο  χρονολογείται  από  το  1860.

Τρίτη  και  τελευταία  στάση,   η  Λιμνούπολη, την  οποία  περίμεναν  τα  παιδιά  με  αγωνία  από  το  πρωί, ρωτώντας  συνεχώς  πότε  θα  φτάσουμε.  Πέρασαν  τέσσερις  ώρες  κολυμπώντας  στις  πισίνες,  σκαρφαλώνοντας  στις  νεροτσουλήθρες  και  τα  μεγαλύτερα  εξερευνώντας  τους  τεράστιους ,  κλειστούς  σωλήνες  που  ξεκινούσαν  από  την  πάνω μεριά ,  απ’ όπου  και  έμπαιναν , φτάνοντας  μέχρι   κάτω  στις  πισίνες  ,  κοιτάζοντας,  με  αγωνία  εμείς  οι  γονείς,  μην  μπορώντας  να  δούμε  και  να  καταλάβουμε  πως  μπορούν  να  κλείνονται  εκεί  μέσα   και  μόνο  όταν  τα  βλέπαμε  χαμογελαστά  και  ευτυχισμένα  να  βγαίνουν  και  να  πέφτουν  με  ορμή  στην  πισίνα,  η  καρδιά  ξαναγύριζε  στη  θέση  της.       Γυρίσαμε  το   απόγευμα  στην  πόλη  μας  κουρασμένοι  αλλά  χαρούμενοι  αφού  μας  είχε  συνεπάρει  η  χαρά  και ο  ενθουσιασμός  των  παιδιών και  όπως  είπε  ένα  κοριτσάκι - η  Λυδία  η  Ματσοπούλου-   όταν  συζητούσαμε  με  τη  μητέρα  της,   λέγοντας  ότι  βαρεθήκαμε λίγο  εμείς  οι  μεγάλοι   στη  Λιμνούπολη,  είπε  λοιπόν  κοιτάζοντάς  μας  αυστηρά  με  τα  πανέξυπνα  και  όμορφα  ματάκια  της,  ότι:  «εσείς  οι  γονείς  θα  πρέπει  να  χαίρεστε  με  τη  χαρά  των  παιδιών  σας».  Αυτό  και  μόνο  ήταν  αρκετό  να  μας  επαναφέρει  στην  τάξη  και  βέβαια  συμφωνήσαμε  απόλυτα  μαζί  της  ότι  η  χαρά  των  παιδιών  μας  είναι  και  δική  μας  χαρά.                                                                                            

Κάπου  εδώ  τελειώνει  ακόμα  ένα  πνευματικό  οδοιπορικό. Κλείνει  ακόμα  μία  πνευματική  και  ψυχαγωγική  χρονιά  του  κατηχητικού  μας  ,  με  την  πνευματική  γνώση ,  η οποία,  προσπαθούμε  να  μην  είναι  στείρα  αλλά να  γίνεται  βίωμα,  με  τα  παιχνίδια  μας,  με  τις  εκδρομές  μας και κυρίως  με  την  σχέση  και  την  ενότητα  την  οποία  προσπαθούμε  να  δημιουργήσουμε  στα  παιδιά,  μεταξύ  τους  αλλά  και μαζί  μας ,  γιατί  η  αγάπη  προϋποθέτει  Σχέση   μεταξύ  των  ανθρώπων  αλλά  και  μεταξύ  Θεού και  ανθρώπου. 

Έχω Σχέση  με  το Χριστό  σημαίνει,  αναγνωρίζω  τη  σταυρική  του  θυσία,  κατανοώ  την  άπειρη  αγάπη  που  μου  έχει ,  αποζητώ  καθημερινά  στη  ζωή  μου  τη  χάρη  και  το  έλεός  Του  και  τον  εμπιστεύομαι  απόλυτα  αφήνοντας  στα  δικά  Του  τα  χέρια  το  τιμόνι  της  ζωής  μου  αλλά  και  της  οικογένειά   μου  και  όλων  όσων  αγαπώ,  προσευχόμενος  συγχρόνως  για  την  επικράτηση  της  αγάπης,  της  ειρήνης  και  της  δικαιοσύνης  σε  όλη  την  ανθρωπότητα,  αγωνιζόμενος να γίνω  παιδί    δικό  Του,   χρησιμοποιώντας    τα  όπλα  της  μελέτης  του  Λόγου  Του,  της  προσευχής  και  κυρίως  με  τη  συμμετοχή  μου  στα  μυστήρια της  Εκκλησίας  μας,  να  καλλιεργώ  τους  καρπούς  του  Αγίου  Πνεύματος και  τα  χαρίσματα  τα οποία  έχω  λάβει  με  τη  βάφτισή  μου και  όταν  πέφτω  να  μην  απογοητεύομαι  αλλά  μέσω  του  μυστηρίου  της μετάνοιας – εξομολόγησης  να  ζητώ  το  έλεός  Του, να  ελπίζω  στη  χάρη  Του  και  να  επανέρχομαι  στον  αγώνα  μου. Η  αγάπη  μας  για  τους  συνανθρώπους  μας,  μόνο  τότε  είναι  δυνατή  και  κραταιή,   όταν  περνάει  μέσα  από  την  αγάπη μας  για  τον  Χριστό  και  η  αγάπη  μας  για  το  Χριστό  φαίνεται  από  την  αγάπη  που  έχουμε  στους  συνανθρώπους  μας. 

Τελειώνοντας  θα  θέλαμε  να  ευχαριστήσουμε  τους  γονείς  του  13^ου  και  16^ου  Δημοτικού  σχολείου  που  μας  εμπιστεύονται  τα  παιδιά  τους,  όπως  επίσης  και  τους  Διευθυντές  την  κ.  Μαρίνα  Σούκα  και  τον  κ.  Πέτρο  Σκούληκα,  που  στηρίζουν  αυτή  μας  την  προσπάθεια  και  ανταποκρίνονται  με  χαρά  σε  οτιδήποτε  ζητήσουμε.

Ευχόμαστε  σε  όλους  καλό  καλοκαίρι  και  η  χάρη  της  Παναγία  μας,  που    φιλοξενεί  τη  συντροφιά μας,  στο  σπίτι  της  τώρα  και  πολλά  χρόνια,  να  μας  σκεπάζει  και  να  μας  οδηγεί  επί  του  ασφαλούς  στην οδό  της  αφθάρτου  ζωής  , στο  στόχο  και  το  σκοπό  της  ύπαρξής  μας,   στη  Βασιλεία  του  Θεού,  για  την  οποία  ο  ίδιος  ο  Κύριος  μας  έδωσε  εντολή  να  προσευχόμαστε: «Ελθέτω  η  βασιλεία  Σου,  γεννηθήτω  το  θέλημά  Σου,  ως  εν  ουρανώ  και  επί  της  γης».  Και  να  ζητάμε πρώτα  απ’  όλα   τη  Βασιλεία  του  Θεού  κι  όλα  τ’  άλλα  θα  προστεθούν «Ζητείτε  δε  πρώτον  τη  Βασιλεία  του  Θεού  και  τη  δικαιοσύνη  Αυτού  και  πάντα  ταύτα  προστεθήσεται  υμίν»   Αμήν

Καλό, ευλογημένο  και   δημιουργικό  Καλοκαίρι  με  υγεία  και  χαρά.

Εκ  της  Ενορίας