Δεν τους έγνοιαξε τίποτα!
Κι οι Κρήτες ζήτησαν την ελευθερία τους !
έτσι, απλά κι αγέρωχα, απέναντι στη σουλτανική υπεροψία…
κι αψήφησαν φόβους και απειλές και τρομοκρατήσεις.
Και πήγαν στο Αρκάδι με σύντροφο τις Θερμοπύλες,
εκεί, κάτω από την σκέπη των ουρανών,
έτοιμοι για όλα… ηρωικό !
Αλήθεια ! Δεν τους έγνοιαξε τίποτα…
κι οι τολμηροί, οι ατίθασοι, τα παλληκάρια, το φώναξαν !
αυτό το πανάρχαιο «ΟΧΙ» της αλήθειας και της ελευθερίας.
Έτσι έπραξαν ,εν έτει 1866, λαός και ηγέτες
και δεν έσκυψαν το κεφάλι… αρνήθηκαν την υποταγή…
κι αντιστάθηκαν, πάλεψαν, αγωνίστηκαν !
Και σήμερα… την 3η χιλιετία… που ο αγώνας…
ποια αντίσταση στα «άνομα» των ξένων…
τι έγινε η αξιοπρέπεια… πού χάθηκε…
Αντί πινακίου φακής… αλίμονο !
Οι σύγχρονοι… ναι, τα έδωσαν όλα…
και επέλεξαν… τη γη των ειλώτων…
Αλήθεια, γιατί ξέχασαν τα τόσα διδάγματα…
Πώς η φλόγα του Αρκαδιού δεν άγγιξε την ψυχή τους.
Γιατί αδιαφόρησαν κι εγκατέλειψαν τα στενά της θυσίας !
Ελλάδα μου ! Κρήτη μου όμορφη,! της ελευθερίας πατρίδες !
Τι να απολογηθούμε για το σήμερα… πώς θα κοιτάξουμε κατάματα…
Με ποια δάκρυα θα ξεπλύνουμε τη ντροπή…
Να ! τώρα ακούω τη φωνή των πολεμιστών μας !
Ακούω τη σκέψη … τους ήχους της καρδιά τους… όλοι λάμπουν !
Ναι,μάχονται για την αξιοπρέπεια, την πίστη, την πατρίδα την ελευθερία.
Αρκάδι ! έν έτει 1866,στον Άγιο τόπο της ελευθερίας !
Αίμα, ιδρώτας, γη και ουρανός, άνθρωπος και Θεός.
Ναι ! άναψαν τη δάδα… εκεί… στη μπαρουταποθήκη… για μας, για το σήμερα !
Ένα ποίημα του Γεωργίου Χριστοφόρου Καραβιώτη, μαθητή Γυμνασίου,
μια μικρή προσευχή, ένα κλαδάκι δάφνης από τα πέτρινα περίγυρα της Μονής Αρκαδίου,
ένα μικρό κεράκι, ανάλαφρο φως, ένα δάκρυ... ένας μικρός αναστεναγμός,
για την τόλμη τους, για τη θυσία τους, χάριν της πίστης, της πατρίδας και της ελευθερίας.
.jpg)
