Ποιός εἶναι ποιός, ποὺ σοῦ όρισε

τούτη τὴν Ἕβδομη σφραγίδα νὰ ζητᾶς,

ἀνασέρνοντας νερὸ ἀπὸ τ’ ἄπατο ξεροπήγαδο;

Ποιός εἶναι ποιός πού, σὲ καιρὸν ὀκνό,

σοῦ μίλησε γιὰ τ’ ἄλογό ποὺ διαβαίνει τὰ φαράγγια,

δίχως ψωμὶ στὸ δισάκκι καὶ νερὸ στὸ παγούρι

για τὸν ἀντρεῖο τῆς σέλλας του,

μὲ ὀρτάκη τὸν ἄνεμο;

....................

Ἐκεῖ θὰ σταθεῖς˙

μπροστὰ στὴν Πύλη τῆς φωτιᾶς

ὀρθὸς θὰ ξεμετρήσεις τὴν πολιτεία σου,

μὲ τὶς μέρες σου νὰ πέφτουν σὰν τάλληρα βενέτικα,

ἀρίφνητο μάλαμα,

μοναχὰ γιὰ μιὰν ἀχτίδα ἥλιου τοῦ Μάρτη.

Παρακεῖθε ὁ δρῦς, στὸν ἔρημο κάμπο,

θὰ μετρᾶ σπαρμένα τὰ σκέλεθρα τῶν ἀπίστων

ποὺ θέλησαν νὰ σοῦ πάρουν

ἐκεῖνο τὸ ἄπιαστο Τίποτα,

τὴ λευτεριὰ τῶν ὀνείρων σου˙

τὴ μικρὴ τροξαλίδα

ποὺ τραγουδεῖ στὰ φύλλα τῆς καρδιᾶς

ἀντάμα μὲ τὴν Ἕβδομη σάλπιγγα

στὸ ὑποπόδιον τῆς Κρίσεως.

β’

Τί ἀπομένει

ἀπὸ τὴν ἀγκάλη τῆς μεγάλης φωτιᾶς

ποὺ πῆρε τ’ ἀποφασισμένα ὄνειρα

μέχρι τὰ κράσπεδα τοῦ ἕβδομου οὐρανοῦ,

ντυμένα τὴ βουλὴ τῶν γενναίων,

τὸ νηστικὸ κλάμμα τῶν νηπίων,

τὶς παρθένες πλεξίδες

μὲ τ’ ἀσυλλάβιστα τραγούδια τοῦ ὑμέναιου,

τὴν vita contemplativa τοῦ ἀσκητῆ;

....................

Ἕνας κόκκινος ἀνήφορος,

σκαμμένος στὴν πεισματάρικη πέτρα.

....................

Θὰ κατεβεῖ ὁ Ἀρχάγγελος μὲ τὴ σάλπιγγα,

περνώντας ἀνάμεσα στὰ κόκκαλα ἐδῶ,

νὰ φτάξει στὸ μικρὸ ἁλώνι τῶν Διγενήδων,

νὰ μετρήσει τοὺς χτύπους τῆς καρδιᾶς

ποὺ δὲν σταμάτησε

κρυφὰ νὰ χτυπᾶ

ἀνάμεσα στὰ κλάουστρα καὶ τὰ κελλιὰ,

ἀνάμεσα στοὺς πεσμένους τοίχους,

στὴν ἔρημη αὐλή,

ἀκόμη καὶ κάτω ἀπὸ τὸ χῶμα,

ποὺ βλασταίνει ἀδιαφόρευτο, κάθε ἄνοιξη καιροῦ,

τὰ ταπεινὰ αἰώνια χόρτα

μὲ τὰ δικά τους ἀναφαίρετα ὀνόματα.

..................

Δικαιοσύνη.

γ’

Μοναστηράκι ν ἔχτισα στὰ φύλλα τσῆ καρδιᾶς μου,

γιὰ νὰ φωλεύγουν τὰ πουλιά, νὰ κελαηδοῦν τ’ ἀηδόνια

καὶ ν’ ἀποσκιάζει ὁ λογισμὸς, ὅντε μαυρίζει ὁ κόσμος

κι ὅντε φυσοῦν ἀνεμικές.

Μνημόσυνο

13.11.’16

Ν. Ε. Π.

¹ φενταγίν (ἀραβ.): αὐτὸς ποὺ εἶναι ἕτοιμος νὰ θυσιαστεῖ.